{"id":3375,"date":"2013-06-11T13:00:03","date_gmt":"2013-06-11T11:00:03","guid":{"rendered":"http:\/\/wbvb-websiteverbeteraar.nl\/?p=3375"},"modified":"2021-10-13T10:19:28","modified_gmt":"2021-10-13T08:19:28","slug":"make-it-so-wat-interaction-design-kan-leren-van-science-fiction","status":"publish","type":"post","link":"https:\/\/admin.wbvb.nl\/make-it-so-wat-interaction-design-kan-leren-van-science-fiction\/","title":{"rendered":"Make It So – wat interaction design kan leren van science fiction"},"content":{"rendered":"
\"tagcloud-make-it-so\"
De tagcloud op scifiinterfaces<\/a>.<\/figcaption><\/figure>\n

Ik wilde eigenlijk een afstudeerscriptie schrijven over ‘het veranderende wereldbeeld in Suske en Wiske door de jaren heen’. Lekker Suske en Wiske lezen onder het mom van wetenschappelijk onderzoek. Die scriptie is er niet gekomen. Maar eigenlijk hebben Nathan Shedroff en Christopher Noessel iets vergelijkbaars gedaan voor hun boek ‘Make It So<\/a>‘. Ze hebben gekeken wat ze konden leren van tientallen science fiction-films op het gebied van interaction-design.<\/p>\n

Hoe meer ik nadenk over ‘Make It So<\/a>‘ hoe enthousiaster ik word. Van een afstand bekeken is het een introductieboek in basisprincipes in interactie-ontwerp, ge\u00efllustreerd met science-fictionplaatjes. Maar dat is niet de grootste kracht van het boek. Wat ik het belangrijkst vind is dat het boek je verder laat kijken dan de gangbare patronen van interactie. De eerste hoofdstukken zijn verdeeld over diverse interactiecategorieen, met onder meer mechanische interactie, visuele interfaces, gebareninterfaces. In elk hoofstuk laten ze zien wat er mogelijk is, wat er mogelijk kan worden en wat er waarschijnlijk nooit mogelijk zal zijn.<\/p>\n

Zo wordt een film als Minority Report (2002)<\/a> vaak als het voorbeeld gebruikt voor een gestural interface, <\/em>waarbij de gebruiker de computer met gebaren bedient. De schrijvers laten de voor- en nadelen de revue passeren. De transparante interface zorgt voor focusproblemen bij de gebruiker. Het staand werken is vermoeiender dan het in de film lijkt (zie ook: Gorilla Arm<\/a>). Daarnaast vereist het systeem ook een behoorlijk dosis kunstmatige intelligentie. Het moet een goed begrip hebben van de intentie<\/em> van de gebruiker; wat moet het systeem bijvoorbeeld denken van het beleefd schudden van handen met een andere persoon?
\n